Vrouwe Morticia

I'll be a park, and thou shalt be my deer;
Feed where thou wilt, on mountain or in dale:
Graze on my lips, and if those hills be dry,
Stray lower, where the pleasant fountains lie

(William Shakespeare, Venus and Adonis)

Elke keer als ik langs E. rij op weg naar het zuiden, gaan mijn gedachten onwillekeurig uit naar H. Ze was mijn 'Vrouwe Morticia', mijn 'gothic lady'. Nog steeds eigenlijk, hoewel we nu enkel nog op keurige voet met elkaar verkeren. Maar voorheen, voorheen...

Talloos zijn de keren dat ik naar haar toe reed, naar mijn mysterieuze minnares, met ravenzwart haar en groene ogen. Ze was lief, aardig, opwindend, moeder, en manloos. Over dat laatste heb ik me steeds verbaasd, want een grotere schoonheid zag je zelden. Dat, gepaard aan een grenzeloze lust en een wonderbaarlijke lenigheid van leden, maakte haar tot een gewilde partij - zou je denken. En inderdaad had ze niet te klagen over belangstelling. Maar ze was kieskeurig. En ze had haar oog op mij laten vallen. Lucky me...

De eerste keer dat ik bij haar kwam, was na een stroom berichtjes - snel toenemend in aantal en oplopend in temperatuur. (Hoe zou het toch zijn zonder sms en whatsapp? Een stuk rustiger, vermoed ik. Het gemak waarmee een mobiele conversatie een bepaalde richting uit gaat, een niet mis te verstane ondertoon krijgt, waarvan je een kleur op je wangen en een toestroom van bloed naar de tussenbeense regionen - dat gaat zo snel... Of ben ik alleen daar zo gevoelig voor? Vast niet.)

Ze verraste me. Net zoals vroeger: het mooiste meisje van de school, wilde mij? Nee, dat kon niet, dat moest een vergissing zijn! Maar H meende het. Ze wilde me en ze kreeg me. Ondanks haar moederschap en de twee kinderen die ze had gebaard, had ze een jaloersmakend figuur: slank, recht, met welvende vormen die prachtige borsten deden vermoeden. En dan haar broeierige blik, iets onderuit, met die kleur ogen. Ik geloof niet echt in heksen, maar als ze bestaan, dan was zij er zeker een. Een echte wicca-vrouw, krachtig, prachtig, machtig.

Al te graag liet ik me door haar inpalmen. In de keuken, terwijl ze koffie zette, kusten we voor het eerst. Zacht, verkennend, beetje onzeker. Ik proefde haar, rook haar haar, terwijl zij zich omdraaide en zich met haar rug tegen me aan schurkte. Ze gaf me alle gelegenheid om de rondingen en welvingen te verkennen. Haar volle borsten, de tepels die ik door de stof heen voelde. De koffie lieten we voor wat het was. Ze troonde me mee naar haar slaapkamer, en begon zich uit te kleden. Voor mijn ogen, laagje na laagje, toverde ze zichzelf tevoorschijn.

Eenmaal in bed toonde ze zich een slangenmens, met een soepelheid zoals ik nooit eerder had meegemaakt. Ze besteeg en bereed me, lenig en snel met haar bekken op en neer bewegend. Van snel en stevig gingen we naar traag en zacht en teder. Een spel, ik geloof dat we uren bezig waren, van plagen en rekken, van stoten en trekken, van proeven, likken, zuigen. Uiteindelijk lagen we beiden voldaan, moe, bevredigd en tevreden, naast en tegen elkaar in stilte te genieten van deze heftige, mooie ervaring.

Na deze initiatie kwamen er volgende keren. E zou nooit meer hetzelfde zijn.

Toen ik nog niet zo lang geleden 's ochtends een overleg in E had, stuurde ik een berichtje. 'Zullen we...' Allebei hadden we inmiddels andere bezigheden, andere avonturen, anderen die onze aandacht vroegen. Maar for old times sake...

Ze stelde een parkeerplaats voor, net buiten E. Toen ik kwam aanrijden, zag ik haar auto al staan, achteraan de parkeerplaats, midden in een bos. In een andere auto meende ik twee mensen te zien, innig verstrengeld, maar zeker wist ik het niet. H stapte uit en ik omhelsde haar. Hetzelfde gevoel als voorheen. Haar zachte stem, haar borsten tegen me aan. De welkomstzoen werd eigenlijk direct al een vurige kus. We zoenden en proefden en likten en voelden. Haar hand gleed in mijn broekzak - waar een groot gat in zat. Onbedoeld gleed ze direct door en voelde ze mijn erectie. Ik kreunde, zij kreunde. Ik had maar even nodig. Haar rokje schortte ik op, mijn broekriem gespte ik los en met een snelle beweging bevrijdde ik mijn lul. Ze hijgde en begeleidde me bij haar naar binnen. Terwijl ze op mijn schouders leunde, bracht ze uit: 'Ik dacht dat we alleen zouden zoenen, nu staan we godverdomme te neuken!'

Over haar schouders keek ik of er geen hondenuitlaters uit het bos terug kwamen - er stonden nog een paar auto's. Toen er een hond het parkeerterrein opkwam, zou het baasje vast snel volgen. In mijn auto schoven we de stoelen naar achter. Met meer ruimte, maar nog steeds onhandig, gingen we voort. Ik boog me voorover, ontknoopte haar boezem om mijn mond rond haar tepels te plooien, zacht likkend, plagend bijtend. Toen ik me verder vooroverboog, begreep ze me meteen: ze gleed iets onderuit, spreidde haar benen en liet me met mijn hoofd toe tussen haar benen. De bekende smaak, de geur die ik al zo vaak had geroken! Zacht zocht ik haar gevoeligste plekje. Ze kreunde en legde haar handen op mijn hoofd. 'Ik wil dat me neukt', zuchtte ze. Ze probeerde vanuit haar stoel op me te kruipen, maar het was te krap, te nauw, te onhandig. Als troost nam ze me in haar mond. En wat ze zo vaak had gedaan, deed ze nu ook weer. Ze pijpte me, streelde, daalde af naar mijn scrotum, beet zachtjes, om uiteindelijk, toen ze voelde dat ik ging komen, mij diep in haar mond te nemen.

Dat was de laatste keer. We hebben er beiden vrede mee. Anderen vragen onze aandacht. Natuurlijk gaan er nog wel eens berichtjes heen en weer. En natuurlijk stijgt binnen de kortste keren de temperatuur. Maar zij is de verstandigste, de meest wijze. Ik probeer, plaag, prik af en toe, maar H is Vrouwe Morticia, de tovenares, die altijd precies de grens aangeeft.