Aan de oever

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
want, o de maatloze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie' in de oude wind.

O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet
het trotse hoge woord van liefde spreken,
want hoeveel harten moesten daarom breken
onder de wind in hulpeloos verdriet.

Wij zijn maar als de blaren in de wind
ritselend langs de zoom van oude wouden,
en alles is onzeker, en hoe zouden
wij weten wat alleen de wind weet, kind -

En laten wij omdat wij eenzaam zijn
nu onze hoofden bij elkander neigen,
en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen
binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.

Veel liefde ging verloren in de wind,
en wat de wind wil zullen wij nooit weten;
en daarom - voor we elkander weer vergeten -
laten wij zacht zijn voor elkander, kind.

(Adriaan Roland Holst, 1920)

Het was aan de oever van de rivier dat we elkaar voor de laatste keer zagen en zoenden. Haar lelieblanke huid voelde uiterst zacht onder mijn vingers. Terwijl we allebei zijdelings in de gras aan de wallekant lagen, zochten we elkaar. We wisten dat het de laatste ontmoeting zou zijn.


De keren daarvoor, in haar riante appartement op de zolder van een oude koloniale villa, hadden we ons ongestoord en onbeperkt aan elkaar overgegeven. Vanaf het moment dat zij de deur voor me opendeed en me naar haar boudoir begeleidde, tot aan de laatste afscheidskus - het was een langgerekt spel van voelen, zoeken, proeven. We tastten en probeerden, bekend en onbekend als we voor elkaar waren. het was een verboden en onmogelijke affaire. Maar daarom was het des te opwinderder.
Onze aanvankelijke voorzichtigheid maakt plaats voor steeds grotere vrijmoedigheid - haar strelende handen die werden gevolgd door haar proevende mond. Ze was een ervaren minnares, bleek overduidelijk. En op het moment dat ze me bijna tot een hoogtepunt had gebracht, keerde ze de rollen om. Nu liet zij zich loom achterover vallen. Nu was zij het, die met licht gespreide benen zich liet overweldigen door de hete en aanhoudende aandacht van spelende vingers en likkende tong. Ze liet zich gewillig op haar buik leggen, zodat mijn strelende handen van haar fluweelzachte rug vanzelf over de rondingen van haar billen gleden. Ik zoende en kuste. Zacht en traag. Van haar hals neerwaarts, tussen haar schouderbladen verder. Mijn tong volgde het spoor van haar ruggengraat, tot waar die plaatsmaakte voor de zachte kloof van haar billen. Ik boog me nog wat voorover, spreidde haar benen nog net iets meer en zoende haar. Een lange doordringende tongzoen tussen de zachte, ronde halve bollen van haar billen.


Ze kreunde toen ik met een lange haal van mijn tong langs haar bilspleet nog verder naar beneden gleed. Ze lichtte haar billen iets op, om me nog beter toegang te verlenen. Het kruidig-zilte vocht mengde zich met mijn speeksel. Mijn tastende vinger gleed moeiteloos naar binnen. zacht en traag gleden twee vingers in en uit, terwijl ik haar tegelijk bleef likken. Ze reageerde direct op het samenspel van vingers en tong. Met lichte stootjes als ik een plekje teveel of net te weinig aandacht gaf, met luide kreuntjes als ze geen woorden meer had.


Ten langen leste draaide ik haar weer op haar rug. Ik wilde haar neuken. Maar ik wilde haar daarbij ook in de ogen kijken. Ze ontvang me warm en gretig. Aanvankelijk plagerig langzaam, daarna gestaag en stevig gleed ik in en uit haar - haar heupen en bekken feilloos in ritme met mijn bewegingen. We voerden het tempo op, onderwijl elkaar strak in de ogen kijkend. Met een laatste grom plantte ik me hard in haar, om me daar diep in haar leeg te spuiten. Onder mij verkrampte ze; met haar benen zette me ze klemvast. Haar 'petite mort', met open ogen, ook daar aan elkaar vastgeklonken.